Jak zostałam dumną Polką

            Kiedy na ekranach kin pojawił się film Kamienie na szaniec w reżyserii Roberta Glińskiego, nie byłam nim specjalnie zainteresowana. Kolejna adaptacja kolejnej książki - pomyślałam - nie pierwsza, nie ostatnia. Nie przypuszczałam, że seans pociągnie za sobą łańcuszek niesamowitych konsekwencji.
Chłopcy z Szarych Szeregów w "odbrązowionym" wydaniu stali się bliscy memu sercu (wróciłam do lektury z gimnazjum i przeczytałam powieść Kamińskiego dwa razy) i zainspirowali mnie do wzięcia udziału w ogólnopolskim konkursie zorganizowanym przez Narodowe Centrum Kultury i Monolith Films. Zadaniem uczestników było napisanie eseju, felietonu lub rozprawki, z nawiązaniem do książki i/lub filmu Kamienie na szaniec, na jeden z dwóch proponowanych tematów. Ja napisałam o wpływie okoliczności na nasze postawy i próbowałam odpowiedzieć sobie na pytanie - kim byliby moi rówieśnicy i ja sama w roku 1943. Z jednej strony "pokolenie Facebooka" uważane jest za próżne, pozbawione wyższych ideałów, zapatrzone w siebie,  niezdolne do poświęcenia się za ojczyznę czy przyjaciół. Z drugiej jednak uznałam ten wyrok - choć poparty poważnymi argumentami - za zbyt pesymistyczny. Młodzież degenerowana jest na każdym kroku, racja. Jednakże nadal pozostajemy ludźmi - myślącymi, czującymi, pragnącymi kochać i być kochanymi. Faktem jest, że w dobie komputerów wielu z nas stroni od książek, a historia, nawet jeśli niezwykle ciekawa, jest dla nas tylko ciągiem przyczyn i skutków. Trudno zatem znaleźć w czasach okupacji ludzi, którymi chcielibyśmy być, mimo że takich niewątpliwie nie brak. Jednak sukces filmowych Kamieni. - żywe zainteresowanie młodzieży historią Alka, Rudego i Zośki - dowodzi, że nieśmiertelny ideał wystarczy podać nam w nowym opakowaniu i wówczas staje się on czymś naszym, czymś, z czym się utożsamiamy. Na to właśnie zwróciłam uwagę w eseju.
Spotkał mnie zaszczyt znalezienia się wśród dwudziestu laureatów konkursu. Fakt ten był zapowiedzią kolejnych zaszczytów - zwycięskie prace wydano w postaci zbioru, pt. Młodych Polaków portret zbiorowy, a my, współautorzy, zostaliśmy zaproszeni na dwudniowy pobyt w Warszawie, który miał miejsce 29 i 30 października. Pierwszego dnia wzięliśmy udział w wycieczce Szlakami Kamieni Na Szaniec. Widzieliśmy Pawiak, budynek Arsenału, gdzie miała miejsce akcja ratowania Jana Bytnara, a potem mogliśmy stanąć przy grobach Alka, Rudego, Zośki i Kamińskiego na cmentarzu wojskowym na Powązkach. Później udaliśmy się do Pałacu Kultury i Nauki, gdzie z tarasu widokowego podziwialiśmy warszawską panoramę. Była to okazja do refleksji na temat odbudowy stolicy zrujnowanej przez okupanta.  Na końcu udaliśmy się do galerii Kordegarda, gdzie miała miejsce uroczystość wręczenia nagród. Przy okazji poznaliśmy panią Sandrę Staniszewską - odtwórczynię roli Hali w filmie.
Następnego dnia zwiedziliśmy Muzeum Powstania Warszawskiego - miejsce niesamowite pod wieloma względami, będące z jednej strony skarbnicą różnych pamiątek z czasów powstania, a z drugiej, wykorzystujące najnowsze technologie, dzięki którym można poczuć namiastkę grozy tamtych dni.
Udział w konkursie zapisze się w mojej pamięci jako wspaniałe doświadczenie, ponieważ dzięki niemu po raz pierwszy w życiu poczułam tak ogromną dumę z tego, że jestem Polką. Było to jak podróż w czasie, która uzmysłowiła mi, jakie to szczęście, żyć w wolnym kraju - wyjść z domu, nie obawiając się, że do niego nie wrócę i nie zobaczę już swoich przyjaciół i rodziny. Lecz przede wszystkim - jaki to zaszczyt, żyć w kraju bohaterów, którzy "potrafili pięknie żyć i pięknie umierać".

Milena Traczyńska
Klasa 3D

<< Wstecz